و عشق باز می آید                   

باز صدایی مرا فرا می خواند

نوایی آشنا

از دور دست ها

از فاصله ها

من گریزان و هراسان

این نوا روزی گوش دلم را خراشانده بود

دنیایم تیره و تار گشته بود

نا امید و خسته و تنها

خفته در خون

با خود گفته بودم

دگر عاشق نخواهم شد

زیرا كه عشق رسواییست

عهد بستم دگر تنهای تنها

در حسرت دستهای مهربان  و بارانی

قلبی آكنده از عشق

و چشمانی منتظر

جان را تقدیم این دنیا نمایم

به جرم سادگی

به جرم دوست داشتن رز و رازقی

آری افسرده و تنها

در سكوت  خود فرو رفته بودم

اما ناگهان

شعله ای در قلبم روشن شد

نوری در چشمانم سو سو زد

ندانستم چیست !

چگونه این شعله افروخته شد نمیدانم

 آیا   باز هم ...

آری تو را دیدم در تاریكی

تو از سكوت شب آمدی

تو از حضور شقایق ها

تو نیز غمگین و تنها

خسته از سختی راه

دستانت بوی  سرخی میداد

سرخی رزهای عاشق

دستانت را پل می كنی

به سوی فردا

به چشمانم مینگری ، چه  شاعرانه

در عمق نگاهت امید و عشق پیداست

كتابچه  شعریست  چشمانت

من نیز تشنه ام

تشنه چشمان زلال تو

دست و دل باران كنم در دریای چشمانت

لحظه ای درنگ

ساعتی سكوت

فقط نگاه و نگاه

میخوانم شعر چشمانت

گویی در آسمانیم ما

تو به لطافت ابرها ، رویایی  می شوی

من نبض قطره  های   باران میشوم

تو نیز باران خواهی شد ؟!